«زیر پای مادر»، سریال است یا کوره آجرپزی؟!

روزنامه جوان - محمد تقي فهيم: زوج نعمت‌الله و توفيقي اسير اين شدند كه اثري داراي قوت‌هاي متني ارائه كنند و تمام تلاش‌شان روي ديالوگ و گفتار بوده است.

 
 شخصيت‌ها اساساً داراي شناسنامه خوبي نيستند و ديالوگ‌هايي براي آنها نوشته شده است كه در حد دهان و شخصيت‌شان نيست و پرگويي زيادي وجود دارد كه در خيلي جاها نبايد باشد، براي مثال آتنه در خيلي از مواقع نبايد حرف بزند و نيمي از ديالوگ‌هاي او اضافه است، اما اينجا براي بازيگر فقط متن نوشته‌اند و اينها دائماً در حال حرف زدن هستند و حرف‌هايي مي‌زنند كه در حدشان نيست و همين موضوع مخاطب را كلافه مي‌كند، براي مثال بازيگران در كنار منقل كباب‌پزي ايستاده و بدون اينكه به آنها ربطي داشته باشد، مدام حرف مي‌زنند و با هم بده‌بستان ديالوگي دارند و خيلي از جاها يكديگر را نقض مي‌كنند و تكرار همديگر هستند.
 

 ما در اين سريال بيش از پيش با سريال و متن راديويي مواجهيم تا يك سريال تلويزيوني. در مجموع اين سريال ضعف نمايشي و دراماتيك دارد و ما شاهد پيچش‌هاي دراماتيك نيستيم و شخصيت‌ها هم پرداخت نشده‌اند.

 آدم‌ها خيلي تخت و كليشه هستند. قرار است ما يك مادر بد، پسري خوب، پسري بدتر و... در اين سريال ببينيم و اينطور قالب‌بندي كردن آدم‌ها اساساً به درد كوره آجر‌پزي مي‌خورد. درام با كوره آجرپزي فرق دارد.

 ما نمي‌توانيم با آتنه همذات‌پنداري كنيم چراكه آنقدر بار گناهان روي دوشش هست كه اين اجازه را به ما نمي‌دهد تا درباره او فكر ديگر كنيم. عنصر همذات‌پنداري در كار محوريت ندارد، پراكنده بوده و مرتب جا‌به‌جا مي‌شود.
 
در «زير پاي مادر» نسبت به مادرها ظلم شده است. مادرها در شرايطي در درام پذيرفتني هستند كه مادراني ايثارگر باشند و با ايثارگري‌هايشان زيبايي‌شناسي خلق كنند. مادراني كه در چنين كارهايي بدون داشتن بار حسي مادرانه روايت مي‌شوند، ‌حتي اگر واقعي هم باشند از سمت مخاطب پذيرفته نخواهند شد، چراكه قالب نيستند و ما بايد در درام آنچه را كه قالب است بياوريم.