آیت الله آقا میرزا لطفعلی زنوزی میانجی  ، فقیه گمنام +تصویر

آیت الله آقا میرزا لطفعلی زنوزی میانجی  ، فقیه گمنام

عبدالرحیم اباذری

این عالم مخلص سال 1268 ش در شهر تبریز به دنیا آمد. مقدمات علوم اسلامی و سطح  را نزد پدرش مرحوم میرزا ابوالحسن زنوزی  فرا گرفت. بعد برای تکمیل آموخته های خود به نجف اشرف هجرت کرد و در آن حوزه مقدس  از محضر آیات عظام : میرزای نائینی ، شیخ محمد حسین کمپانی  و میرزا علی ایروانی استفاده های شایان برد و با حضرات آیات : سید محمد هادی میلانی ، سید ابوالقاسم خوئی ، و مرعشی نجفی  ، هم دوره و هم بحث شد و در نهایت به مقام والای اجتهاد نایل آمد.

او سپس به تبریز بازگشت ، این ایام مصادف با قانون متحدالشکل کردن لباس ها و کشف حجاب رضاخانی بود و فضای خفقان زندگی را برای مردم تبریز دشوار ساخته بود، وی نتوانست در آنجا سکونت کند  و طی سفر تبلیغی که به روستای « خواجه ده» 18 کیلومتری شهر میانه داشت با اهالی آنجا آشنا شد  و بعد به درخواست ودعوت مردم آن روستا به ناچار از سال 1316ش در خواجه ده سکونت اختیار کرد. این در حالی بود  که برخی از بزرگان حوزه علمیه قم  که از مقام علمی او آگاهی داشتند از وی درخواست کرده بودند به قم هجرت کرده  و با حضور علمی خویش به آن مرکز فقهی رونق بیشتر دهد ؛ اما محرومیت منطقه و نیاز شدید اهالی به وجود روحانی  و مسائل شرعی ، احساس تکلیف وی را بر انگیخت و مانع از این هجرت شد.

پس از ده سال اقامت در روستای خواجه ده و خدمت به مردم  این روستا و حومه ، این بار با اصرار مستمر علمای بزرگ شهر میانه ، این فقیه متواضع روستای خواجه ده را به سوی شهر میانه ترک کرد. آیت الله زنوزی در بدو ورود به میانه در محله خانجان آباد سکونت اختیار کرد و علاوه بر اقامه نماز جماعت در مسجد « حاج علی اکبر» و رسیدگی به امور دینی و تبلیغ وارشاد مردم ، تدریس سطوح متوسط وعالی  حوزه علمیه میانه و مدرسه علمیه جعفریه و تعلیم وتربیت طلاب علوم اسلامی را بر عهده گرفت و به این حوزه تازه تاسیس رونق ونشاط بیشتری بخشید.

 تعداد زیادی از علما و روحانیون شهرستان میانه از شاگردان ایشان به شمار می آیند که بعضی از آنها مانند آیت الله احمدی میانجی از دنیا رفتند و علمای دیگری  نیز  هم اکنون در شهر میانه ، تهران ، کرج ، تبریز و جاهای دیگرمشغول خدمت به مردم هستند. حجج اسلام و المسلمین : میرزا محی الدین و میرزا محسن شریفی همشیره زادگان ایشان بودند واز علمای خدوم میانه به شمار می آمدند ؛ آقای حاج رضا فرید یکی از فرهنگیان  خوشنام و از معتمدین شهر از منسوبان به شمار می آید و همچنین نواده های دختری این عالم عامل هم اکنون در شهرستان هنوز دارند. منزل محقر ایشان در محله خانجان آباد همواره پناهگاه محرومان و مستمندان قرار  داشت و  تا آخر عمر بدون یک روز تعطیلی و بازنشستگی درب منزلش به روی هم گشوده و در خدمت مردم بود.

در مقام علمی ، فقاهتی و اجتهادی این عالم بزرگ همین بس که وقتی  از اهالی شهرستان میانه  در آن ایام  در مشهد به محضر مرحوم آیت الله العظمی میلانی  و یا در قم به محضر آیت الله العظمی مرعشی نجفی می رسیدند و مسائلی را می پرسیدند ، آن دو مرجع تقلید ، همه را به آقای زنوزی ارجاع داده و از این که ایشان با آن سابقه علمی و مقام اخلاقی ، محیط کوچکی را برای زندگی و فعالیت دینی  برگزیدند ،افسوس می خوردند.

در سال های 51-1350 که نگارنده  در کلاس های تابستانی (اصول دین واحکام ) روحانی مبارز حجت الاسلام والمسلمین حاج سید سجاد حججی واقع درکتابخانه مسجد کربلای تقی (موسی بن جعفر علیه السلام)  شرکت داشتم ، یکی دوبار به همراه ایشان و سایر شاگردان به مسجد حاج علی اکبر رفتیم وضمن زیارت آن عالم نورانی ، بعضی برنامه های مذهبی را در حضور ایشان اجرا نمودیم ومورد تشویق آن مجتهد مخلص قرار گرفتیم که هنوز هم بعد ازگذشت نزدیک به 50 سال حلاوت ، معنویت ونورانیت آن جلسات احساس واستشمام می شود.

این عالم متخلق و متعلم اگر چه در ظاهر شخصیت آرام و غیر اجتماعی داشت ولی در صورت لزوم واحساس مسئولیت وارد گود می شد وبه وظیفه سیاسی و اجتماعی خود عمل می کرد ؛ چنان که در ماجرای انجمن های ایالتی و ولایتی سال 1341  وقتی علمای شهرستان میانه اقدام به صدور بیانیه و عهدنامه در جهت پشتیبانی از خواسته های مراجع معظم تقلید کردند ، امضای ایشان در آن جمع درخشندگی خاصی دارد. البته این بیانیه هم در نوبه خود کم نظیر است که در سایر شهرستان ها مشابه آن دیده نمی شود.

علاوه در سال 1350 ایشان به همراه دونفر ازعلمای برجسته میانه طی نامه ای به آیت الله شهید قاضی طباطبایی ، از ایشان در خواست می کنند زمینه باز گشت روحانی مبارز حجت السلام والمسلمین حاج سید سجاد حججی را از محل تبعید به شهر میانه فراهم آورد که این سند نیز نشان از اهتمام ایشان به مسائل روز و نهضت  روحانیت دارد.

آیت الله زنوزی ، اخوی زاده مرحوم آیت الله  العظمی میرزا رضی زنوزی تبریزی پس ازحدود چهل سال اقامت علمی ومعنوی در شهرستان میانه ، سرانجام سال 1354 در سن 86 سالگی چشم از جهان فرو بست و مردم میانه را به ماتم وعزا نشاند. پیکر وی پس از تشییع باشکوه توسط اقشار مختلف مردم به شهر قم انتقال یافت و در قبرستان وادی السلام به خاک سپرده شد.

 مردم میانه به پاس احترام از مقام علمی وخدمات چهل ساله ایشان ، تا چهلم آن فقیه با اخلاص هر روز به نوبت در یک مسجد مراسم ترحیم وتجلیل برگزار می کردند و در آن سخنرانان ومداحان به تشریح مقام علمی و تکریم او می پرداختند.

 روحش شاد ، مقامش عالی و متعالی  و راهش پر رهرو باد.